Ριντ, Φρανσουά

(Rude, Ντιζόν 1784 – Παρίσι 1855). Γάλλος γλύπτης. Σπούδασε στην Ακαδημία της Ντιζόν με τον Φρανσουά Νεβόζ και στο Παρίσι εργάστηκε στο εργαστήριο του Πιερ Καρτέλα. Στις Βρυξέλες δημιούργησε, μαζί με τον Λουί Νταβίντ, τα μυθολογικά ανάγλυφα του βασιλικού ανάκτορου και του θεάτρου της Μονέ, δείχνοντας έτσι τις ρομαντικές τάσεις του. Αλλά η πιο προσωπική παραγωγή του αρχίζει μόνο μετά το 1827. Από το επόμενο έτος πραγματικά χρονολογείται ο γύψος του Ερμή που δένει το πέδιλό του (χάλκινο, του 1837, Λούβρο), σύνθεση με αληθινά αναγεννησιακή τεχνοτροπία, ζωντανεμένη όμως από την αστάθεια που χαρακτηρίζει τη μορφή. Ο Ναπολιτάνος ψαράς (μάρμαρο, του 1833, Λούβρο) εντυπωσίασε τους συγχρόνους του για τον νατουραλισμό του θέματος. Η κατοπινή δράση του χαρακτηρίζεται κυρίως από την κατασκευή μνημείων: ανάγλυφα, επιτύμβια γλυπτά, αναμνηστικά έργα. Το 1830 του ανατέθηκαν τα τέσσερα ανάγλυφα της Αψίδας της Ετουάλ (τα σχέδια βρίσκονται στο Λούβρο και στη συλλογή Ζολιέ της Ντιζόν), από τα οποία πραγματοποιήθηκε μόνο το γνωστό με το όνομα Η Μασσαλιώτις, που παριστάνει την αναχώρηση των εθελοντών για τον επαναστατικό πόλεμο του 1792. Στο έργο αυτό, που είναι αναμφισβήτητα το σημαντικότερό του, ο Ρ. δείχνει μια εξαιρετική ικανότητα να μεταδίδει με την κίνηση και τη στάση τη συγκίνηση που τον ενέπνευσε στην εκτέλεση. Η ορμή που κινεί τη σύνθεση αυτή, όλη στηριγμένη στον τοίχο της αψίδας πάνω σε μια στενή βάση, είναι η ίδια, αν και λιγότερο έντονη, με του ανδριάντα του στρατάρχη Νέι (1853, Ομπσερβατουάρ του Παρισιού). Άλλα δείγματα της μορφικής ελευθερίας του και κάποιου εκλεκτισμού στο στιλ είναι η Ζαν ντ’ Αρκ (1852, Κήποι του Λουξεμβούργου, Παρίσι), ο Ναπολέων του Φιξέν, κοντά στη Ντιζόν, και ο τάφος του Γκοντφρουά Καβανιάκ (1852, Νεκροταφείο της Μονμάρτρης). «Η Μασσαλιώτις» γλυπτό του Φρανσουά Ριντ. Κοσμεί την Αψίδα του θριάμβου, στην πλατεία Ντε Γκωλ του Παρισιού.